Ethisch?! M’n reet!

De laatste tijd hebben wij op kantoor veel discussies met klanten en collega’s inzake het morele aspect van de corona maatregelen die door de overheid zijn genomen. Niet geheel onterecht ook, want na het aflopen van de eerste steunperiode in juni zijn bij de Financial Intelligence Unit (FIU) al ruim 200 meldingen gemaakt van subsidiefraude met betrekking tot de beschikbaar gestelde coronasubsidies.

Nu is fraude ook wel meteen een lelijk woord, want wanneer is iets nou eigenlijk fraude? Fraude is ‘opzettelijke misleiding om onrechtmatig voordeel te verkrijgen’

Een voorbeeld uit de praktijk: een client van ons had het vrij zwaar tijdens de recente lockdown, doordat hij zijn inkomstenstroom vrijwel volledig zag opdrogen. De betreffende klant kon de coronasteun dus goed gebruiken, echter ging het hier om een financial holding zonder personeel, welke in de basis niet in aanmerking komt voor coronasteun. Omdat de betreffende holding bij inschrijving bij de Kamer van Koophandel destijds per ongeluk is aangemeld onder een onjuiste SBI-code kwam de betreffende ondernemer tóch wel in aanmerking voor één van de coronamaatregelen.

De grote vraag is hier dan ook of dit fraude is. Alhoewel er hier feitelijk geen regels overtreden worden, hij voldeed immers volledig aan alle voorwaarde, kun je je wel afvragen of het ethisch verantwoord is om in deze situatie een subsidie aan te vragen. De regeling was primair niet voor een dergelijke situatie bedoeld.

Dit is door ons uiteraard uitvoerig besproken met de betreffende ondernemer. Zijn reactie? “Ethisch?! M’n reet! Ophalen die handel!”. Daar kun je iets van vinden, maar ik denk dat een groot deel van ons hetzelfde gedaan had op het moment dat we onze inkomsten zien opdrogen door een coronacrisis. Je moet toch eten…

Moraal van het verhaal: de grenzen opzoeken is oké, maar zorg er hierbij wel voor dat je grenzen niet overschrijdt. En dit geldt uiteraard niet alleen tijdens een coronacrisis. Als de FIU je niet vindt, doet karma het wel…